Christian Bongiorno

Christian Bongiorno płynnie mówi po polsku i nie chce by w szkole rozmawiano z nim po angielsku. Wytrwale dąży do tego, by przy każdej okazji czegoś się nauczyć. Podobnie jak w przypadku Jeffa, powodem podjęcia przez Christiana nauki języka polskiego było małżeństwo z Polką. Christian zaczął obracać się w polskim i polskojęzycznym środowisku, poznał swoją nową polską rodzinę, bywa w Polsce i gości przybyszów z Polski w swoim domu. To wszystko stało się dla niego ogromną motywacją, by choć nauczyć się polskiego. A do tego doszła jeszcze kwestia honoru. :)

Dlaczego chcę nauczyć się polskiego?

Słyszę to pytanie wielokrotnie. Jest to słuszne pytanie, dlatego że naprawdę, jeśli nie jesteś Polakiem, albo nie pracujesz codziennie z ludźmi, którzy mówią po polsku, wtedy dlaczego? Polski tylko się używa w Polsce i w Chicago. Tablice z zasadami gramatycznymi  przyprawią o ból głowy nawet doświadczonego specjalistę od ubezpieczeń i te same zasady domagają się, żeby nieżywy kurczak na kolację był traktowany tak samo jak żywy kurczak.

Prawda jest taka że to, co się zaczęło od romantycznego gestu, teraz się zmieniło w cel na całe życie.

Jak prawie każdy mężczyzna, który spotkał czarującą kobietę, zrobiłem dosłownie (!) wszystko, co mogłem, żeby przekonać ją do siebie. Kolacje przy świecach, wyjazdy weekendowe do nowych i egzotycznych miejsc (czy jest coś bardziej egzotycznego niż fabryka czekolady?), a nawet lot balonem ponad krajobrazem Nowego Jorku.

Ale chciałbym wierzyć, że to właśnie moja chęć do nauczenia się jej języka (polskiego) zdobyła  jej miłość. Czy jest coś bardziej miłego? Przezabawne błędy gramatyczne, interesujący wgląd w kultury cudzej poprzez ich wykorzystanie swoim języku, i podziw dla ich ciągłego wysiłku.

Cóż, jesteśmy małżeństwem z dwójką dzieci. Żyjemy tu, w USA, i ona mówi płynnie po angielsku. Dla naszej rodziny, nie ma potrzeby w ogóle mówić po polsku. Więc dlaczego mam kontynuować?

Całe moje życie chciałem nauczyć się mówić płynnie w innym języku i być w stanie “skakać” z języka na język bez wysiłku. Kiedyś, kiedy mieszkałem z dziadkami i ojcem, używałem starego dialektu włoskiego, ale moi dziadkowie już nie żyją, a mój ojciec i ja mówimy tylko po angielsku. Polski dał mi drugą szansę, aby stać się wielojęzycznym. Założyłem się z moją teściową, że jeśli ona przestanie palić, ja nauczę się polskiego, więc teraz mój honor wisi na włosku.

Za każdym razem kiedy mówię do Polaka (w języku polskim), schemat  jest taki sam: szok, następnie podziw i szacunek. Od czasu do czasu muszę tolerować upokorzenia, ktore idą w parze z popełnianiem zabawnych błędów. Ale nawet wtedy każdy się śmieje, więc wszystko jest OK.

Dla mnie, uczenie się nowego języka jest rygorystycznym kognitywnym ćwiczeniem wzorów, zasad, pamięci, kultury i zdolności myślenia na szybko. Słyszę często słowa podziwu i uznania, a ludzie, którzy poznali mnie w Polsce, pamiętają mnie dobrze dzięki moim wysiłkom.